De ce mi-e sa am mereu ochi umeziti de lacrimi?
De ce mi-e dat sa am mereu zi de zi aceeasi inima ranita?
De ce mi-e dat sa am rani insuportabile?
De ce mi-e dat sa plang amar noapte de noapte?
De ce mi-e dat sa ma izolez de toti fara sa vreau?
De ce mi-e dat sa ma urasca cei dragi?
De ce mi-e dat sa ma batjocoreasca toti?
De ce mi-e dat sa uite toti de mine cand mi-e greu?
De ce mi-e dat sa nu ma iubeasca nimeni?
De ce mi-e dat sa nu pot spune adevarul?
De ce mi-e dat sa nu pot avea incredere in nimeni?
De ce mi-e dat sa tac cand ar trebui sa vorbesc?
De ce mi-e dat sa traiesc in lumea suferintei?
De ce mi-e dat sa-mi tremure buzele de durerea inimii?
De ce mi-e dat sa fiu intr-un scaun cu rotile?
De ce mi-e dat sa se holbeze strainii la mine?
De ce mi-e dat sa nu pot alerga?
De ce mi-e aruncata durerea-n suflet fara mila?
De ce am o inima rupta-n doua mereu?
De ce mi-e dat sa rada altii de mine?
De ce mi-e dat sa mi se-ntoarca spatele?
De ce mi-e dat sa nu cunosc lumea fericirii?
De ce mi-e dat sa merg pe drumul suferintei?
De ce mi-e dat sa nu mi se vindece ranile?
De ce mi-e dat sa am un zambet fals?
De ce mi-e dat totul asa, nu stiu.
Insa stiu un singur lucru, ca trebuie
sa-mi accept suferinta.
